The Meaning and Nature of the Companions' Ijtihad In The Presence of the Prophet (Pbuh)
Abstract views: 2
/ 
PDF downloads: 1
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.16410718Keywords:
Islamic Law, Fiqh, Companions, Ijtihad, Confirmation (taqrīrī) SunnahAbstract
In Islamic law, while some judgements are obtained through absolute evidence such as the Qur'an and the Sunnah, others are reached through presumptive evidence such as ijtihad. Although the activities involving ijtihad started as early as the prophetic period, not every ijtihad was at the same level. For example, the ijtihad of the Companions was not accepted as equal to the Prophet's ijtihad. In addition, it is also seen that the use of the term “ijtihad” here does not have the same meaning as in the usul al-fiqh. Considering the correlation of ijtihad with other absolute evidences, situations may arise in which it cannot be considered as mere ijtihad. An example of this can be seen in the ijtihad of the Companions in the presence of the Prophet. Some scholars have stated that some of the actions of the Companions in the presence of the Prophet can be seen as absolute ijtihad. This study centres on this view and examines what kind of problems would arise from thinking that the Companions could make absolute ijtihad in the presence of the Prophet. Considering the relationship of this claim with the concepts such as confirmation (taqrīrī) sunnah, unwritten revelation (wahy ghayr matluw) and Companions' View (Qawl Al-Sahabah), the procedural contradictions that this claim would cause were tried to be analysed. As a result, considering the meaning that the claimants themselves attributed to the concept of confirmation (taqrīrī) sunnah, it was concluded that the Companions' ijtihad in the presence of the Prophet would be like acts melting into the encompassingnes of the confirmation (taqrīrī) sunnah, and that the nomenclature of ijtihad could not go beyond a formal nomenclature since all the ways of reaching judgement in an environment where there is the presence of the Sharī' would be somehow related to the Qur'an and Sunnah. However, when the examples related to the subject are examined, it is concluded that if the Companions' ijtihad is to be mentioned, it can only be realised with the permission and supervision of the Prophet.
References
Âmidî, Ebu’l-Hasen Ali b. Muhammed. el-İhkâm fî usûli’l-ahkâm. thk. Abdurrezzak Afîfî. Beyrut: el-Mektebü’l-İslâmi, 1402.
Askalânî, Ahmed b. Ali b. Hacer. Fethu’l-Bârî bi şerhi Sahîhi’l-Buhârî, thk. Muhammed Fuad Abdulbâkî. Beyrut: Daru’l-Ma’rife, 1379.
Askalânî, Ahmed b. Ali b. Hacer, el-Telhisü’l-habîr fî tahrîci ehâdîsi’r-Râfi’î el-Kebir. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1989.
Aşkar, Ömer Süleyman. Târîhu’l-Fıkhi’l-İslâmî. Amman: Dâru’n-Nefâis, 1991.
Beğavî, Ebû Muhammed el-Huseyn b. Mesûd b. Muhammed. et-Tehzîb fi fıkhi’l-İmâm eş-Şâfi’î. thk. Âdil Ahmed Abdulmevcûd-Ali Muhammed Muavvid. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1997.
Beroje, Sahip. “Hz. Peygamber (a.s.)’ın Sahabe İçtihatları Karşısındaki Tavrı”. İslâmî İlimler Dergisi 3/1 (2008). 125-135.
Buhârî, Alâeddin Abdülazîz b. Ahmed. Keşfü’l-Esrâr ʿan Usûli Fahril-İslâm el-Pezdevî. İstanbul: Şeriketi’s-Sahâfeti’l-Osmâniyye, 1890.
Buhârî, Ebû Abdillah Muhammed b. İsmail. Sahihu’l-Buhârî. thk. Mustafa Dîb el-Buğâ. Şam: Daru İbn Kesîr, 1993.
Buhârî, Ebu’l-Meâlî Burhâneddin Mahmud b. Ahmed b. Abdülazîz b. Ömer b. Mâze el-Hanefî. el-Muhît el-Burhânî fî’l-Fıkh en-Nu‘mânî. thk. Abdülkerîm Sâmî el-Cündî. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2004.
Cessâs, Ahmed b. Ali b. Ebûbekr er-Râzî. el-Fusûl fi’l-Usûl. Kuveyt: Vizâratü’l-Evkâfi’l-Kuveytiyye, 1994.
Cezzâr, Hişam Fethi Muhammed Temîm. “es-Sünnetü’t-takrîriyye: Dirâse Ta’sîliyye Tatbîkiyye”. Havliyyetü Külliyyeti Usûli’d-Dîn ve’d-Da’veti’l-İslâmiyye bi Tanta, 16 (2024). 474-553.
Cüveynî, Abdülmelik b. Abdullah b. Yusuf b. Muhammed Ebu’l-Meâlî. el-Burhân fî usûli’l-fıkh. thk. Salah b. Muhammed b. Uveyda. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye: 1997.
Cüveynî, Abdülmelik b. Abdullah b. Yusuf b. Muhammed Ebu’l-Meâlî. Kitâbu’t-telhîs fî Usûli’l-Fıkh. thk. Abdullah en-Nebâlî, Beşir Ahmed el-Ömerî. Beyrut: Dâru’l-Beşâiri’l-İslâmiyye, ts.
Çelik, Ali. “Takrîrî Sünnet (Mahiyeti, Özellikleri ve Hükmü)”. Diyanet İlmi Dergi 36/2 (2000). 5-36.
Debûsî, Ebû Zeyd Ubeydullah b. Ömer b. Îsâ el-Hanefî. Takvîmu’l-edil¬le fî usûli’l-fıkh. thk. Halîl Muhyiddîn el-Meys. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2001.
Demir, Serkan. “Hanefî Usûlcülere Göre Hz. Peygamber’in Fiileri ve İctihadları -Hicrî V. Asır Özelinde-”. HADITH, 7 (Aralık 2021). 105-125.
Emir Padişah, Muhammed Emin el-Hüseynî el-Horasânî. Teysîru’t-tahrîr alâ kitâbi’-Tahrîr fî usûli’l-fıkh. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1983.
Erdoğan, Emine. Hz. Peygamber’in Teşri Yetkisinin Sınırını Tespitte Takriri Sünnetin Rolü. Elazığ: Fırat Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 2017.
Ferrâ, Muhammed b. el-Hüseynel-Kâdî Ebû Ya’lâ. el-Udde fî usûli’l-fıkh. thk. Ahmed b. Ali Seyr el-Mübârakî. Riyad: y.y., 1993.
Gazâlî, Ebû Hâmid Muhammed b. Muhammed. el-Mustasfâ. thk. Muhammed Abdüsselâm Abdüş’şâfî. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-‘İlmiyye, 1993.
Heysemî, Ebu’l-Hasen Nûreddîn Ali b. Ebî Bekir b. Süleyman. Mecmaʿu’z-zevâid ve menbaʿu’l-fevâid. thk. Husâmuddîn el-Kudsî. Kahire: Mektebetu’l-Kudsî, 1994.
İbn Emirü Hacc, Ebu Abdillah Şemseddin Muhammed b. Muhammed. et-Takrir ve’t-tahbîr alâ Tahrîri’l-Kemâl ibn Hümâm. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1983.
İbn Hanbel, Ahmed. Müsnedü el-İmâm Ahmed b. Hanbel. thk. Şuayb Arnavut vd. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2001.
Kandemir, Mehmet Yaşar. “İbn Hacer el-Askalânî”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. 19/514-531. İstanbul: TDV Yayınları, 1999.
Karaosmanoğlu Köse, Şeyma. Serahsî’nin Mebsut’ta Takrîrî Sünnetle İstidlâlleri. Kocaeli: Kocaeli Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, 2024.
Kudûrî, Ebu’l-Hüseyn Ahmed b. Muhammed b. Ca’fer. et-Tecrîd. thk. Muhammed Ahmed Sirâc, Ali Cum’a Muhammed. Kahire: Dâru’s-Selâm, 2006.
Mâverdî, Ebu’l-Hasen Ali b. Muhammed. el-Hâvi’l-Kebîr fi fıkhi mezhebi’ş-Şâfi’î. thk. Ali Muhammed Muavviz, Adil Ahmed Abdulmevcûd. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1999.
Memduhoğlu, Adnan. Sahabenin İçtihat Anlayışı. Konya: Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 2008.
Müslim, Ebu’l-Hüseyn Müslim b. Haccâc, Sahihu Müslim. thk. Muhammed Fuâd Abdulbâkî. Kahire: Matbaatu İsa el-Bâbî el-Halebî ve Şürakâuhu, 1955.
Selim, Ahmed Abdulaziz es-Seyyid. “İctihâdu’s-Sahâbe fî asri’n-Nebî salla’l-lâhu aleyhi ve sellem: dirâse usûliyye”, Mecelletü Külliyeti Usûli’d-Dîn ve’d-Da’ve bi’l-Münûfiyye, 43/2, 2049-2087.
Serahsî, Ebûbekr Muhammed b. Ahmed b. Ebî Sehl Şemsü’l-Eimme. el-Mebsût. Beyrut: Dâru’l-Ma’rife, ts.
Serahsî, Ebûbekr Muhammed b. Ahmed b. Ebî Sehl Şemsü’l-Eimme. Usûlü’s-Serahsî. thk. Ebu’l-Vefâ el-Afgânî. Beyrut: Dâru’l-Ma’rife, ts.
Sübkî, Ebü'l-Hasan Takiyyüddin Ali b. Abdülkâf. el-İbhac fi şerhi’l-Minhâc alâ Minhaci’l-vusûl ila ilmi’l-usûl. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1984.
Şâfi’î, Ebû Abdillah Muhammed b. İdris. el-Ümm. Beyrut: Dâru’l-Fikr, 1983.
Şimşek, Murat. “Hukukî Tasarrufların Kaynağı Olarak Hz. Peygamber’in İctihadı”, İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi, 14 (2009), 111-156.
Şirâzî, Ebû İshâk İbrâhim b. Ali b. Yusuf el-Fîruzâbâdî. el-Lüma’ fî Usûli’l-Fıkh. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-‘İlmiyye, 2003.
Şirâzî, Ebû İshâk İbrâhim b. Ali b. Yusuf el-Fîruzâbâdî. el-Meûnetü fi’l-Cedel. thk. Ali Abdulaziz el-Umeyrînî. Kuveyt: Cem’iyyetü İhyâi’t-Türâsi’l-İslâmî, 1989.
Şirâzî, Ebû İshâk İbrâhim b. Ali b. Yusuf el-Fîruzâbâdî. et-Tabsıra fî Usûli’l-Fıkh, thk. Muhammed Hasen Hîtô. Şam: Dâru’l-Fikr, 1980.
Tirmizi, Muhammed b. İsa b. Sevra b. Musa b. ed-Dahhâk. Sünenü’t-Tirmizî. thk. Ahmed Muhammed Şâkir, Muhammed Fuâd Abdulbâkî. Mısır: Matbaatü Mustafa el-Bâbî el-Halebî, 1975.
Useym, Fehd b. Abdillah b. Süleyman. “es-Sünnetü’t-takrîriyye: Dirâse Usûliyye”. Mecelletü Külliyyeti Dâri’l-Ulûm 151 (2024). 7-51.
Uteybî, Hâlid Fâlih. “Hükmü’l-ihticâc bi’l-ikrâr alâ ef’âli’s-Sahâbe fî zemeni’t-tenzîl: dirâse te’sîliyye tatbîkıyye”. Mecelletü’ş-Şerîa ve’d-Dirâsâti’l-İslâmiyye 29/99 (2014), 217-250.
Vuruşkan, Hüseyin. Takriri Sünnet ve Değeri. Malatya: İnönü Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 2017.
Yaman, Ahmet. “Sahâbenin Fıkhî Mezheplere Kaynaklığı”. Necmettin Erbakan Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 38 (2014), 11-44.
Zehebî, Şemseddin Ebû Abdillah b. Muhammed b. Ahmed b. Osman b. Kaymâz. Telhisu Kitâbi’l-Mevdûât li İbni’l-Cevzî. thk. Ebu Temîm Yasir b. İbrahim b. Muhammed. Riyad: Mektebetü’r-Rüşd, 1998.
Zerkeşî, Ebü Abdillah Bedreddin Muhammed b. Abdullah b. Bahâdır. el-Bahru’l-muhit fî usûli’l-fıkh. b.y.: Daru’l-Kütübî, 1994.
Zuhaylî, Muhammed Mustafa. el-Vecîz fî usûli’l-fıkhi’l-İslâmî, Şam: Dâru’l-Hayr li’tıbâ’ati ve’n-neşr ve’t-tevzî’, 2006.
Züheyr, Muhammed Ebu’n-Nûr. Usûlü’l-Fıkh, Mısır: Mektebetü’l-Ezheriyye li’n-Neşr, ts.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2025 IKSAD JOURNAL
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
The journal is licensed under a 